ΑΡΣΕΝΑΛ

Τα πρώτα χρόνια
Η '''Άρσεναλ''' ιδρύθηκε το 1886 στο Woolwich του ΝΑ Λονδίνου από εργάτες του τοπικού Βασιλικού Οπλοποιείου (Royal Arsenal). Αρχικά ονομαζόταν ''Dial Square'' αλλά πολύ σύντομα μετονομάστηκε σε ''Royal Arsenal''. Το 1891, που έγινε επαγγελματικός σύλλογος, μετονομάστηκε ξανά σε ''Woolwich Arsenal''.

Το 1893 έγινε μέλος της Football League και έλαβε μέρος στη Β΄ κατηγορία. Το 1904 ανέβηκε στην Α΄ κατηγορία. Λόγω της γεωγραφικής περιοχής του γηπέδου υπήρχε μικρή προσέλευση φιλάθλων. Αυτό προκάλεσε οικονομικά προβλήματα στο σύλλογο, ο οποίος σχεδόν χρεοκόπησε το 1910. Τότε ανέλαβε την ομάδα ο Χένρι Νόρις, ο οποίος το 1913 που υποβιβάστηκε ξανά αποφάσισε να τη μεταφέρει στην περιοχή Χάιμπουρι (''Highbury'') του βορείου Λονδίνου στο ''Arsenal Stadium''. Το επόμενο έτος απέβαλε την προσωνυμία Woolwich και η ομάδα απέκτησε το σημερινό της όνομα. Το 1919, αν και τερμάτισε στην πέμπτη θέση επιλέχτηκε να προαχθεί στην Α΄ κατηγορία για λόγους οικονομικούς, ώστε να υπάρχουν ενδιαφέροντες αγώνες με τη γειτονική [[Τότεναμ]]. Οι αγώνες με την Τότεναμ αποτελούν το κλασικό ντέρμπι του Βορείου Λονδίνου. Έκτοτε δεν υποβιβάστηκε ποτέ ξανά μέχρι σήμερα, κατέχοντας το ρεκόρ της πιο μακροχρόνιας συμμετοχής στην Α΄ κατηγορία της Αγγλίας για ογδόντα συνεχόμενες σεζόν ως το 2007!
 Η χρυσή εικοσαετία
Το 1925 ως μάνατζερ του συλλόγου ανέλαβε ο Χέρμπερτ Τσάπμαν (''Herbert Chapman''), ο οποίος είχε ήδη κατακτήσει δύο συνεχόμενους τίτλους (1924, 1925) με τη [[Χάντερσφιλντ Τάουν]]. Ο Τσάπμαν έφερε επαναστατικές αλλαγές στην τακτική και στην προετοιμασία και προχώρησε σε μεταγραφές σπουδαίων ποδοσφαιριστών, όπως του Άλεξ Τζέιμς (Alex James) και του Κλιφ Μπάστιν (Cliff Bastin). Υπό την καθοδήγησή του η Άρσεναλ κέρδισε τα πρώτα σημαντικά τρόπαια της ιστορίας της: το [[Κύπελλο Αγγλίας]] (1930) και δύο [[Πρέμιερ Λιγκ|πρωταθλήματα]] (1931, 1933). Τότε ήταν που μετονομάστηκε σε "Άρσεναλ" ο σταθμός "Gillespie Road" του υπόγειου σιδηροδρόμου.

Ο αιφνίδιος θάνατος του Τσάπμαν το 1934 δεν εμπόδισε το σύλλογο να συνεχίσει τις επιτυχίες υπό την καθοδήγηση των Τζο Σόου (Joe Shaw) και Τζορτζ Άλισον (''George Allison''). Κατέκτησε τρία [[Πρέμιερ Λιγκ|πρωταθλήματα]] (1934, 1935, 1938) και ένα Κύπελλο (1936).

 Μεταπολεμική περίοδος
Μετά τον [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|πόλεμο]] η Άρσεναλ συνέχισε να έχει επιτυχίες. Με μάνατζερ τον Τομ Γουιτάκερ (''Tom Whittaker'') κέρδισε άλλα δύο [[Πρέμιερ Λιγκ|πρωταθλήματα]] (1948, 1953) και ένα [[Κύπελλο Αγγλίας]] (1950). Εκείνη ακριβώς την περίοδο, που η δημοτικότητά της ήταν στα ύψη, η ομάδα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία του comic-strip "[[Roy of the Rovers]]" (1954), το οποίο δημοσιεύθηκε στο εβδομαδιαίο βρετανικό περιοδικό Tiger.

Όμως, η συνέχεια δεν ήταν το ίδιο λαμπερή. Ακολούθησε μια εικοσαετία με μέτριες επιδόσεις, χωρίς την κατάκτηση τροπαίων. Το 1966 το σύλλογο ανέλαβε ο Μπέρτι Μι (''Bertie Mee''), ο οποίος κατάφερε να κατακτήσει με το σύλλογο το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο, το [[Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων]] του 1969-70. Την αμέσως επόμενη περίοδο 1970-71 κατέκτησε το νταμπλ, κάτι που μόνο δύο αγγλικές ομάδες είχαν καταφέρει μέσα στον 20ο αιώνα!

Η επόμενη δεκαετία δεν απέφερε τίτλους στο σύλλογο, αν και έφτασε σε τρεις τελικούς [[Κύπελλο Αγγλίας|Κυπέλλου]] (1972, 1978, 1980), στον τελικό του [[Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης|Κυπέλλου Κυπελλούχων]] το 1980 και τερμάτισε 2η στο πρωτάθλημα του 1972-73. Η μόνη επιτυχία υπήρξε η κατάκτηση του [[Κύπελλο Αγγλίας|Κυπέλλου Αγγλίας]] το 1979 με νίκη 3-2 επί της [[Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ]].

Η ανάληψη ως μάνατζερ του παλιού ποδοσφαιριστή του συλλόγου Τζορτζ Γκράχαμ (George Graham) το 1986 έφερε στην Άρσεναλ μια τρίτη περίοδο δόξας. Την πρώτη περίοδο κέρδισε το [[Λιγκ Καπ Αγγλίας|Λιγκ Καπ]] (1987) και ακολούθησαν δυο πρωταθλήματα (1989, 1991), νταμπλ κυπέλλων Αγγλίας και Λιγκ Καπ το 1992-93 και το [[Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης]] το 1994.

 Η περίοδος Βενγκέρ
Η απόλυση του Γκράχαμ έφερε αναστάτωση στο σύλλογο, και μετά από το ανεπιτυχές πέρασμα για ένα χρόνο του Μπρους Ρίο, προπονητής ανέλαβε ο [[Αρσέν Βενγκέρ]]. Ο Βενγκέρ καθιέρωσε νέες τακτικές προετοιμασίας και προπόνησης κι έφερε στο σύλλογο πολλούς ξένους ποδοσφαιριστές που άλλαξαν τον παραδοσιακό αγγλοσαξονικό χαρακτήρα της ομάδας. Παράλληλα, δημιούργησε εξαιρετικά τμήματα ανίχνευσης και αξιοποίησης ταλέντων, από τα οποία παράγονται συνεχώς νέοι ποδοσφαιριστές.

Με το Βενγκέρ στο τιμόνι η Άρσεναλ γνωρίζει ως τώρα μέρες μεγαλείου, έχει ξεπεράσει τα βρετανικά όρια κι έχει καθιερωθεί ως ένας από τους καλύτερους ευρωπαϊκούς συλλόγους. Παίζει θεαματικό ποδόσφαιρο κατακτώντας πολλούς τίτλους. Σε μια δεκαετία κατέκτησε δυο φορές το νταμπλ, τις σεζόν 1997-98, 2001-02, δύο ακόμα Κύπελλα Αγγλίας (2003, 2005) και το πρωτάθλημα του 2003-04 αήττητη, ένα κατόρθωμα που έχει πετύχει μόνο άλλη μια ομάδα, η [[Πρέστον Νορθ Εντ]] το 1888-89 (όμως σε 22 αγώνες). Επιπλέον, κατάφερε να κάνει εθνικό ρεκόρ 49 συνεχόμενων αγώνων πρωταθλήματος χωρίς ήττα, από το Μάιο 2003 ως τον Οκτώβριο 2004. Σε οκτώ από τις έντεκα σεζόν υπό τον Βενγκέρ τερμάτισε στην πρώτη ή δεύτερη θέση του πρωταθλήματος. Στην Ευρώπη έφτασε στους τελικούς του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 2000 και του Τσάμπιονς Λιγκ το 2006. Στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ έφτασε αήττητη, χωρίς να δεχτεί γκολ σε δέκα αγώνες καταρρίπτοντας το προηγούμενο ρεκόρ επτά αγώνων χωρίς γκολ της [[Μίλαν]]. Συνολικά η εστία της έμεινε απαραβίαστη επί 995 λεπτά ως το 76΄ του τελικού που σκόραρε ο Σαμουέλ Ετό της [[Μπαρτσελόνα]].